Tags

, , , , , ,

Weet je wat ik bijzonder vind? Dat ik het afgelopen jaar compleet veranderd ben. In mindset, acceptatie, grenzen aangeven,  mensen een tweede kans geven en mijn emoties begrijpen. Ik ben mentaal sterker geworden dan ik ooit geweest ben, heb om leren gaan met tot nu toe het grootste verdriet in mijn leven, leerde mijn angsten begrijpen en ermee omgaan in plaats van te vluchten, vechten of te verstijven.

Vroeger was ik degene die nooit wat liet zien naar de buitenwereld. Vanuit de familie bestaan er wat aloude methodes die mij met de paplepel zijn ingegoten. Zo ben ik heel bekend met de struisvogelmethode oftewel: als ik maar de andere kant op kijk of mijn kop in het zand steek, is het er niet. Daarnaast had ik een continue bewijsdrang: altijd maar moeten vechten voor mijn plek, laten zien dat ik niet minder was dan anderen.

Ik denk dat die bewijsdrang ook bekend is bij de meeste CP’ers. Dat onderpresteren was bij mij altijd een dingetje. Het mocht niet van mezelf. Ik moest net zo goed als de klasgenootjes zijn en dus werkte ik mezelf altijd helemaal suf. Dat zorgde ervoor dat ik continu boven mijn vermogen / energiepeil aan het presteren. Achteraf niet helemaal de goede keuze dus.. Een van die dingen met bewijsdrang was het paralympisch wielrennen. Toen we uitvonden dat ik er goed in was, werden er hoge verwachtingen geschetst. Het eerste jaar was succesvol, maar dat betekende dat er meer verwacht werd en er nog meer mensen toekeken. Toen mama overleed ging het nog harder met af en toe een compleet instortmoment. Om te vluchten voor mijn gevoelens en toch aan de verwachtingen te voldoen bleef ik keihard fietsen. Het voelde voor mij alsof ik dat verplicht was.

Dat ik behoorlijk veel moeite had met het reguleren van emoties, was opzich zo gek nog niet. In mijn vorige blog vertelde ik jullie over mijn frustraties die erbij horen. Bij een hersenbeschadiging kunnen  gebieden van emotionele functies aangetast zijn. Ook dingen als het zelfbeeld hebben een grote invloed op je sociaal-emotionele ontwikkeling. Ik heb een heel laag zelfbeeld. Van jongs af aan heb ik het idee gehad, dat ik nooit goed genoeg was. Emoties overvielen me soms, maar een moment voor mezelf was niet mogelijk. Ik kon het ook niet toe staan: in mijn ogen was het een teken van zwakte.

Ik wilde niet, haatte die klote cerebrale parese, omdat die handicap ervoor zorgde dat alles wat ik had van me afgepakt werd.

Ik ben ook niet zo heel goed in het omgaan met kritiek. Dat raakt me, maar ik ben inmiddels heel goed in het verbloemen ervan. Ook ervaar ik soms problemen met het interpreteren van berichtjes of teksten. In mijn ogen kan een simpel berichtje ineens heel aanvallend, of heel kil lijken, waardoor ik gelijk in mijn afweermechanisme en verdediging schiet. En soms keer ik dan in mezelf. Omdat ik zelf ook door had, dat ik hier mee om moest leren gaan, schakelde ik begin vorig jaar professionele hulp in. Ik gaf mezelf overal de schuld van Ik wilde niet, haatte die klote cerebrale parese, omdat die handicap ervoor zorgde dat alles wat ik had van me afgepakt werd.

Met kleine stapjes durf ik mezelf eindelijk de waardering te geven die ik verdien.

Tijdens de therapieën leerde ik opnieuw voelen, gevoelens toelaten en luisteren naar je lijf is zo ontzettend belangrijk. Dit ontzettend goede team van professionals leert me om op een andere manier naar mezelf te kijken, te begrijpen waarom iets me in paniek laat schieten, waarom iets me in de verdediging laat schieten. En het belangrijkste: hoe ik dat kan veranderen. Therapeuten staan zelfs dichterbij dan sommige ‘vrienden’, omdat vertrouwen een moeilijk punt blijft. Maar ik leer ook mensen een tweede kans te geven. Bovenal leerde ik mezelf te zijn, mezelf te accepteren, mijn lijf te accepteren. Nee te zeggen als ik de energie niet heb, of mijn rolstoel te pakken als ik het lopen even niet kan. Het is niet meer het standaard antwoord als mensen vragen hoe het gaat. Ik ben meer open dan ooit. Langzaam durf ik vreemden die me veroordelen de rug toe te keren, gebruik ik mijn spalken onder een kortere broek. Of sterker nog: onder een jurkje. Met kleine stapjes durf ik mezelf eindelijk de waardering te geven die ik verdien.

Ik geniet, ben wie ik ben: een afgestudeerde, jonge, vrolijke, bijzondere meid. Ik schrijf, ga straks werken als ieder ander mens en geniet van mijn leven. Inspirerend? Ik vind zelf van niet (daar is dat negatieve zelfbeeld weer! Nou vooruit, een beetje dan) Hoe zwaar gevechten soms zijn, hoe diep de dalen soms zijn, je moet er doorheen. Uiteindelijk word je er alleen maar sterker en wijzer van. Hoewel het kiezen voor een rolstoel, spalken en stappen terug zetten niet de meest fijne en voor de hand liggende beslissing is, heb ik in mijn geval misschien wel de mooiste beslissing gemaakt voor de rest van mijn leven: vrijheid, zelfstandigheid en mezelf accepteren.

image1[4815].JPG