Tags

, , , , , ,

Ik schaam me rot, terwijl ik weet dat veel mensen dezelfde problemen hebben. Het is een groot taboe binnen de samenleving, maar zou niet zo moeten zijn.

Ik ben bang voor oordeel, ben bang om alles fout te doen. Ik voel me een mislukking en ga het liefst alles uit de weg.

Contact maken en houden, mensen vertrouwen? Voor mij een van de moeilijkste dingen, want: wat zal die ander wel niet van mij denken? Hoewel ik het heerlijk vind om alleen te zijn, zou ik ook graag meer mensen om me heen willen hebben. Mensen die van mij houden en me lief hebben. Bij voorbaat vult mijn hoofd al in hoe mensen mij mogelijk zou kunnen zien en wat ze van mij zouden kunnen denken.

In de zoektocht naar wie ik ben, ben ik de laatste jaren te weten gekomen dat cerebrale parese bij mij, zoals bij veel anderen, ook niet alleen lichamelijk is. Dat is voor mij heel confronterend. Heel mijn leven doe ik zoveel mogelijk mijn best om normaal te zijn. Een vraag die me al vaak bezig heeft gehouden. Wat is normaal? Horen dat je “maar eens normaal” moet doen, terwijl dat eigenlijk niet binnen mijn macht ligt. Iets wat ik nu weet.

Het is een beetje zoals het tossen van een muntje. Ga ik het wel of niet vertellen? Het voelt zo ontzettend naakt, uit mijn comfortzone, beangstigend. Veel mensen kampen met psychische klachten. Ook ik, indirect wellicht door mijn CP. Ja, ik zit in therapie. De diagnose heb ik lang verborgen gehouden. Vertellen dat er iets “mis” met je is, is lastig. In mijn hoofd ben ik al 6 stappen verder, voel ik me al afgewezen. Weet ik dat ik mijn eigen glazen ingooi, terwijl dat misschien niet zo is?

Gedachtes en patronen houden mij gevangen. Daar wil ik van af. De stap naar psychische hulp was voor mij groot. Vanuit negatieve ervaringen, vanuit vooroordelen dat de GGZ alleen voor “gekken” is. Het zou helemaal niet zo’n taboe moeten zijn! Als je je been breekt, ga je toch ook naar het ziekenhuis? Waarom zou je dan geen hulp mogen vragen, als je problemen hebt met contact maken, als je onzekerheid en de angst om te falen, om niet goed genoeg te zijn, je belemmeren?

De diagnose, vermijdende persoonlijkheidsstoornis, voelde enerzijds erg zwaar: er is dus écht wat mis met mij. Nu kan ik er niet meer onderuit. Maar is dat wel echt zo? Maakt dat mij anders? Nee! Juist nu vallen de puzzelstukjes langzaam op zijn plek. Ik leer waarom ik reageer zoals ik doe. Ik herken wanneer ik in een “copingmodus” schiet.

“Psychisch ziek” zijn, anders zijn dan de rest. Waarom is dat zo’n issue in deze wereld? Body positivity is momenteel “hot”. Ik ben voor total positivity. Welke problemen je ook hebt, spreek ze uit. Durf te delen, ook al is het totaal uit je comfortzone. Ik heb het ook verborgen gehouden, omdat ik me schaamde, omdat het me zwak maakte in mijn ogen.

Er is geen reden tot schaamte. Anders staat niet gelijk aan zwak. Kwetsbaar (mogen) zijn is ook een teken van sterk zijn. Je hebt een diagnose, maar je bent het niet. Onthoud dat!

©Foto en tekst: Ellis van Loenhout