Eigenlijk is het best gek. Uit mezelf ben ik graag thuis, maar als er dan iemand komt met “je moet” wordt dit heel benauwend. De versoepelingen zijn fijn. Nu kan ik weer meer erop uit. Dan merk je pas hoeveel je dat gemist hebt.
Toen bekend was dat de restaurants weer open mochten, plande ik samen met mijn jobcoach een avond in bij ’t Zusje. Die afspraak stond al even. Wat was dat genieten! Zo maar een avond weg en mezelf niet druk te hoeven maken. Een van mijn ‘guilty pleasures’ is naar theater of musicals. Voor mij zijn dat ultieme uitstapjes om weer op te laden en kracht uit te putten. Ook dan ben ik even weg van alle zorgen en stress. Daarnaast is theater voor mijn lijf ook niet stressvol. Fijn!
Het heeft lang geduurd voor ik echt van die uitstapjes kon genieten. Ik ben heel terughoudend en verlegen. Nieuwe, onbekende dingen vind ik daardoor echt lastig. De veilige haven is weg. Inmiddels vallen dat soort uitstapjes binnen mijn comfortzone. Wél nog samen met iemand anders. Dan is het “oké”.
Ik houd me nog heel erg vast aan iemand naast me. Als we ergens naartoe gaan, zorg ik er vaak onbewust voor, dat de ander het woord doet. Waarom? Omdat ik bang ben om fouten te maken. Getriggerd door het verleden, waardoor ik me opgelaten voel. Ik ben altijd anders geweest en ben daardoor vaak niet geaccepteerd. Wie zegt mij dat dat dit keer niet zo zal zijn? Ik ben veel te bang wat anderen van mij denken. Langzaam maar zeker is dat een ingesleten patroon geworden. Daar ben ik hard mee aan de slag. Het staat mij en mijn toekomst namelijk in de weg. Nu hoef ik niet de meest uitbundige persoon te worden, zo ben ik namelijk niet. Maar iets meer op anderen af durven stappen, iets meer durven ondernemen in “onveilige” situaties zou zó fijn zijn.
Afgelopen week zette ik een hele belangrijke stap. In het jaar dat ik nu werk, heb ik nog geen enkele vakantie genomen. Onder het mom van: heb ik toch niet nodig. “Waar moet ik dan heen? Er is toch niemand om mee weg te gaan. Nee, het is véél te eng alleen! Ik kan dat echt niet. Wat als… Dat doe je toch niet in je eentje!”
Bijna letterlijk riep ik “ho stop, Ellis. Genoeg!” Wie zegt dat het zo gaat lopen? Dat weet je helemaal niet. Misschien brengt het je juist wel rust. Nu er meer mogelijk is, heb ik de sprong gewaagd. Vier dagen weg. In mijn eentje (oké, met mijn hond, haha). Ja, het is doodeng. Ja, ik ben op mezelf aangewezen. Ik zal mensen zelf aan moeten spreken. En misschien ga ik wel uit eten in mijn eentje.
Neem die stap. Ook al is hij nog zo eng. Je weet nooit hoe mooi het onbekende kan zijn. Waar ben je bang voor? Mijn advies aan anderen. Nu is het tijd om deze zelf op te volgen. Hoeveel bergen, dalen, bochten en putten er ook zijn. Het is en blijft een leerproces. En vergeet niet: fouten maken mag. Ervaring is de naam die we aan de som van onze fouten geven.
© Tekst & foto: Ellis van Loenhout
Leven met Cerebrale Parese 