Tags

, , , , , ,

Lange tijd was het stil rondom de voorbereidingen. De dagen verstrijken eigenlijk rustig. In afwachting van een nieuwe mijlpaal. Een positieve boost die ik nodig heb zo nodig heb. Maar ook: angst en spanning. Hoe moet ik ermee omgaan?

In november tekende ik het contract. Hoewel er op de achtergrond dan allerlei dingen gaan lopen en keuzes gemaakt moeten worden. Echt zichtbaar was het niet. Eén belletje en het onzichtbare verdween. Afgelopen week werd alles definitief, definitief. De afspraak bij de notaris, voor het passeren van de aktes, werd gemaakt. Dat is toch wel een geval apart hoor. Je leest die aktes door, alles geschreven in “bekakte” taal.

Voor mij één en al chaos. Al weet ik het belangrijkste toch wel: wat ik koop, hoe groot mijn kavel is, dat er een verplichting is om een bepaalde heg te gebruiken, een berging in de achtertuin en recht van over pad in, zoals wij dat op het dorp zeggen: het “slopje” (steegje) achter mijn huis. Dan gaat je handtekening eronder en is het definitief. Het voelt raar: dat stuk grond waar een huis op komt, is dan toch écht van mij. Normaal geef je elkaar dan een hand en word je gefeliciteerd met de aankoop van jouw huis. Maar ja, dan komt het coronavirus om de hoek kijken. Dus helaas, pindakaas.

Dat gaat nu sowieso allemaal anders. En toch wilden projectontwikkelaar en makelaars iets leuks doen voor de start. Zo mocht ik mijn eigen verkocht bord op mijn kavel zetten. En heb ik al kennis kunnen maken met mijn nieuwe buren. Ik keek echt mijn ogen uit en voelde me net zo’n klein kind. Alle kabels, buizen, machines. Ik vond het zo indrukwekkend!

Nu alles definitief is, kunnen de eerste aanvragen ook gedaan worden. Het is namelijk wel de bedoeling dat ik de komende jaren lekker in mijn huis blijf wonen, dus wordt hij ook compleet ingericht en aangepast op mijn beperkingen. De aanvraag voor een invalideparkeerplaats, de aanvragen rondom PGB / zorgindicaties. Alles kan nu langzaam geregeld worden.

Ik had het best moeilijk toen ik afscheid nam van de maatschappelijk werkster die me jarenlang begeleidde. Het goede nieuws is dat zij mij waarschijnlijk weer mag en kan gaan begeleiden, zodra ik in mijn huis woon. Zo ontzettend fijn. Dan hoef ik niet opnieuw uit te leggen wat ik wel en niet kan, of waar ik tegenaan loop.

Hoe de zorgindicaties precies geregeld gaan worden, weet ik nog niet. Ben ik beter met een PGB vanuit de gemeente of niet? Voor verpleging / persoonlijke verzorging heb ik sowieso een PGB via de zorgverzekeraar. Gelukkig kan ik af en toe mijn “oude” maatschappelijk werkster appen om advies en contact. Ook komt de ergotherapeut langs, zodra het mogelijk is.

Het is supertof om af en toe langs de bouwplaats te kunnen gaan en mijn huis te zien ontstaan. Ik ben benieuwd hoe snel alles zal gaan verlopen. Hoe snel mijn huis echt een huis gaat worden. Ik kan niet wachten en ben al heerlijk aan het fantaseren over de inrichting en de benodigdheden. Geef nooit op wat je echt wilt doen. De persoon met grote dromen is krachtiger dan degene met alle feiten. ❤

©Ellis van Loenhout