Je kan veel therapieën volgen en daar keihard je best doen om je spieren in te schakelen, maar als deze goede trend thuis niet doorgezet wordt, dan zit er alsnog niet veel vooruitgang in.
Als kind doe je vaak je uiterste best, maar is het ook fijn om te zien waarom je je uiterste best doet. Opgroeien met CP zorgt vaak al voor veel frustratie, omdat je voor jou gevoel anders bent dan je leeftijdsgenootjes. Ik snapte vaak niet waarom ik niet gewoon hetzelfde kon als hen.
Dieren hebben bij mij altijd centraal gestaan. Ik spendeerde mijn tijd regelmatig bij opa & oma ‘schaapjes’. Je raad het al: zij hadden een weide met kippen, geiten en schapen. Thuis hadden we goudvissen en konijnen en we hadden ook een kat. Ik bleek daar enorm allergisch voor. Dat was moeilijk, maar Spoeki verhuisde naar opa en oma schaapjes, waardoor we hem regelmatig zagen.
Hij kwam in 2006 bij ons. Als klein bolletje wol dat precies in je hand past. In eerste instantie als mama’s buddy vanwege haar vermoedelijke spierziekte. Ook voor mij bleek hij, van jongs af aan, een oplossing. Samen met Bobbie ben ik opgegroeid. Bobbie bleek mijn stimulans. Ik wilde genieten met hem. Ik wilde hem uit kunnen laten, over straat kunnen lopen zonder te vallen. Ik wilde hem kunnen optillen, met hem kunnen knuffelen.
Of het met mijn allergie ging? Jazeker, hier is rekening mee gehouden. Hij is namelijk van oorsprong langharig. Hij laat geen haar los (tenzij je hem borstelt) en valt onder de zogenoemde ‘hypoallergene rassen’.
Nu, zo’n 14 jaar later, is hij nog steeds mijn maatje. Hij helpt me bij veel dingen. Zoals dagelijkse wandelingen en het soepeler houden van mijn spieren. Ik kan me erg onrustig en onveilig voelen, hij zorgt voor steun. En als mijn spasticiteit niet onder controle te houden is, dan legt hij zichzelf dwars over mij heen. Grappig genoeg is het ook een soort van motoriektraining als ik zijn vacht moet onderhouden.
Mijn maatje is mijn alles. Het enige wat hij verschrikkelijk vind, is het naast de rolstoel lopen. Vroeger had ik hem natuurlijk niet aan de riem als ik mijn rolstoel gebruikte. Met mijn volgende hond ga ik dat zeker trainen, het zou fijn zijn als ik die op kan leiden tot een officiële hulphond. Ook dat wordt een Tibetaanse Terriër, ik ben weg van het ras.
De laatste paar weken waren een rollercoaster. Ik constateerde een gezwel in Bobbies bek. We planden een operatie, maar uiteindelijk belandde ik gisteren bij de ‘spoed dierenarts’. Hij is meteen onder het mes gegaan, het was een tumor. Heftig, want het is een hele ingreep voor zo’n ouwetje.
Mijn vriendje is weer thuis. Waar hij er altijd voor mij is, ben ik er nu voor hem. Daarom nu, een ode aan mijn vriend. In de week van zijn veertiende verjaardag. In de Week van de Assistentiehond, ook al is hij dat officieel niet. Wat zegt zo’n papiertje?
Voor ons is het de beste keuze geweest. Het brengt zoveel: in gezondheid, in blijdschap, in (levens)kwaliteit. Een ervaring zoals dit, een eigen therapiehond, gun ik iedereen.
Leven met Cerebrale Parese 