De straaltjes lopen van mijn gezicht als ik begin te schrijven. Een nieuwe week, een nieuw onderwerp. Eigenlijk denk ik maar aan één ding: WARUMMM!! Want tja, dat is iets waar niemand meer omheen kan.
Zomer in Nederland zorgt vaak voor een verdeeldheid. De ene helft wil een zo warm mogelijke zomer, terwijl de andere helft een graadje of 20/25 wel warm zat vindt. Ik hoor bij die laatste groep. Mijn spieren zijn zeker gebaat bij meer warmte. Maar te warm is voor mij ook weer niet goed. Buiten lijkt het nu net zo’n sauna. En aan zo’n sauna heb ik slechte herinneringen. Epilepsietriggerend is het. Ik herinner me vaak die ene keer in Oostenrijk, toen het helemaal mis ging.
Uitkijken geblazen dus. Nu de perfect gemaakte Instagram en Facebookfoto’s voorbijkomen, zit ik binnen. Niet alleen omdat ik mag werken, maar ook omdat ik die extreme warmte niet goed kan handelen. Ja, ik fiets nog wel. Maar géén haar op mijn hoofd die eraan denkt om halverwege de ochtend of later nog op de fiets te stappen.
In plaats daarvan zit ik binnen. Lekker werken achter mijn computer. Anders een beetje aan de slag met dingen voor mijn huis, of een boekje lezen. We hebben van die raamluiken. Normaal een beetje voor de sier, maar nu zijn ze dicht om de warmte buiten te houden. Dat lukt gelukkig aardig. Ik ben hierin wat kwetsbaarder. Zeker in combinatie met het coronavirus, neem ik liever geen risico. Ik merk vaak dat ik wat oververhit en uitgedroogd ben. Goed blijven drinken dus. Op jezelf letten is nu nog belangrijker.
Hoe koel je nou het beste af? Dat lijkt me toch door het water in te gaan. Maar ik ben niet iemand die de hele dag ligt te luieren aan het strand. Het liefst ben ik de hele dag bezig. Met deze temperaturen is dat niet zo’n goed idee. Voor niemand niet trouwens.
Een tijdje terug zag ik iets leuks voorbijkomen op Facebook: namelijk Stand-Up Paddling, oftewel suppen. Dit had ik weggewuifd. Met mijn evenwicht, balans en spasticiteit? No way dat dat gaat lukken. Daar komen ongelukken van. En toch, bleef er iets kriebelen.
Alsof het zo moest zijn, is iemand hier in mijn omgeving gestart met SUP-lessen geven. Zou ik dan toch?? Mijn nieuwsgierigheid won het toch van mijn angst. Dus ik waagde er een privébericht aan. Ook de instructeur moet het aandurven, ervoor openstaan. Met een (bijna) privéles wilde hij het wel proberen.
Zo geschiedde het. Afgelopen week mijn allereerste SUP-les. Het water op, op zo’n onstabiele plank. Eerst zittend erop gegaan, toen op mijn knieën aan het peddelen geslagen en ja: later ook staand! Wat was het ontzettend tof om te doen. Ik geniet van de vrijheid die het geeft. Het is een fantastische (balans) training!
Wie niet waagt, wie niet wint. Ik weet dat ik dit vaker ga doen. Een fijne afkoeling, een manier om bezig te zijn als de temperaturen (heel) erg hoog zijn. Zo gaaf dat ik dit ook kan!
© Ellis van Loenhout
Leven met Cerebrale Parese 