Gek op structuur, ritmes, duidelijkheid. Een gewoontedier, dat is hoe je mij het beste kunt beschrijven. Ik weet niet of dat voor iedere CP’er geldt, maar ik vind het fijn om te weten waar ik aan toe ben, wat ik kan verwachten en wat dit doet met mijn belastbaarheid. Laat ik dat nou net de afgelopen tijd op de proef aan het stellen zijn.
Dingen doe ik anders, dan ik vroeger zou doen, dan ik gewend ben. Het zal voor wellicht een stap zijn richting volwassenheid. Hoewel ik vijf jaar geleden al plotsklaps volwassen was, toen mijn moeder overleed. Nu durf ik juist meer het onbekende in te stappen.
Zelfvertrouwen groeit, maar daarvoor moet ik eerst een sprong van een kilometers hoge duikplank maken. Met die alom bekende gedachtes; je kan dit niet, je gaat falen, blijf nou maar bij het vertrouwde, wat zullen anderen wel niet denken etc. Ik weet inmiddels dat dat mij niet verder gaat helpen. Als je jong bent, heb je die zachte ondersteuning van je ouders: toe maar, probeer maar. Ga maar ontdekken. Dat is zo ontzettend belangrijk. Die ‘trial and error’ ruimte.
Nu doe ik vrijwel alles zelf, afspraken, maar ook leuke dingen. Tot een paar maanden geleden durfde ik dat niet alleen, toen ik dacht f*ck it?! Wat heb ik te verliezen? In schematherapietaal zou je zeggen; nu spreek je even de ‘gezond volwassene’ in jou aan. Steeds moet ik me dan wel herinneren: ’t is oké om fouten te maken, als het toch niet is wat je hoopte. Alleen: als je het niet probeert, weet je het niet.
Soms moet je inderdaad tien keer de verkeerde beslissing nemen, om de elfde keer te weten wat je fout hebt gedaan. Soms moet je het proberen om te weten dat je iets niet (op die manier) kan. Dat geeft helderheid over hetgeen je wel kan. Maar het kan ook zijn dat je ergens tegenaan loopt en je jouw doelen bij moet stellen.
Zo weet ik dat voor de klas staan, voor mij geen optie is, maar dat ik wel 14 uur kan werken in de social media, omdat dit werk anders ingedeeld is. Ik weet dat dat, als ik straks gesetteld ben in mijn huis, nog verder opgebouwd kan worden. Daarnaast leer ik nu steeds meer om beter te vertrouwen op mezelf en dat er best dingen zijn die ik alleen kan.
Een voorbeeld hiervan is het suppen. Ik ben er helemaal gek op geworden. De rust, de ontspanning en toch weer training, omdat je stiekem met je balans bezig bent. Ook fiets ik nu met een groep. Ik probeer me niet te laten leiden door de lastige gedachtes. Hoe volwassener ik word, hoe meer ik merk dat er mensen zijn die het totaal niet erg vinden dat ik CP heb en mij daardoor niet buitensluiten.
Juist positiviteit, vertrouwen en respect naar elkaar overheerst. Wanneer ik hulp nodig heb, hoef ik het maar te vragen en dan krijg ik die hulp, zonder dat het als irritant / te veel wordt ervaren. Dat helpt mij, geeft mij vertrouwen om steeds die stap te zetten en de sprong in het diepe te wagen.
Leven met Cerebrale Parese 